Wondere wereld van stilte en gewichtloosheid!!!

Iets later dan beloofd, maar dat komt wel vaker voor. Daarom trouwens niet minder de moeite waard hoop ik. In eerste instantie had ik dus een driedelig epos in gedachte, maar dat heb ik moeten terugbrengen naar dit enkele stuk over de wondere wereld van stilte en gewichtloosheid. De oplettende lezer, heeft natuurlijk al lang in de gaten dat het te maken heeft met mijn aspiraties in het duikwezen. Ik zal beginnen met het nieuws dat ik dus mijn PADI ‘open water diving course’ met succes heb volbracht. De avonturen en irritaties die ik allemaal heb meegemaakt tijdens deze driedaagse cursus heb ik in het onderstaande proberen te schetsen.

Duikerslogboek december 2005

Zaterdagavond een rustig pilsje gedaan en om 7:30 opgestaan op de vrije zondagochtend, een overwinning op zich. Het zonnetje schijnt, zoals zovaak, en het is mooi weer om een eerste kennismaking met de duiksport te maken. Op het brommertje naar de ‘Pink lady’ alwaar de lucht van gebakken eieren met spek ons (martin en ondergetekende) al staat op te wachten. Een goed ontbijt lijkt ons namelijk wel een vereiste om de dag goed door te komen. Naast de Pink lady, is het hoofdkantoor (klein houten boetje) van de duikschool, waar we om 9:30 worden verwacht en vanwaar een taxi ons naar de pier, waar de (duik)boot ligt afgemeerd, zal brengen.

Eerst even een kennismaking met onze instructeur voor deze dag, BJ, en vrij relaxte Aussie. Met nog een aantal gasten die, om uiteenlopende redenen deze dag gaan duiken, in de taxi gestapt, op weg naar de boot. Een blik werpend in de baht-bus, werd me duidelijk dat we weer een mooi groepje mensen bij elkaar hadden. Normaal zit er met dit soort tripjes altijd wel een vreemde snuiter bij, maar vandaag was het echte het toppunt. Ten eerste twee uiterst witte Denen. Die met hun uitstraling vanaf minuut 1 al aangaven dat ze die dag nergens om gingen lachen.
Daarnaast een tweetal Belgen die op weg waren naar Australië maar het blijkbaar in Thailand ook wel leuk vonden. En dan hadden we nog de naïeve Jap, gehuld in een fantastisch goed babyblauw badstoffen hemdje, wat hem op zijn zachts gezegd toch niet echt een bepaald mannelijke uitstraling verschafte. En dan wij, twee onverschrokken helden, kortom een goed stel.

Op de boot blijkt alles goed voor elkaar, alle drank (behalve alcoholisch) is gratis en ook voor eten is geregeld. De eerste dag staat slechts een duik op het programma en wat theorie. We beginnen eerst met een les (reclame) filmpje van de PADI om met de verschillende kenmerken van het duiken en de oefeningen die de eerste duik in praktijk gaan brengen kennis te maken. Na dit filmpje waren we ook gelijk aangekomen op de duiksite ‘Ko Lan’. Hetzelfde eiland waar ik een aantal weken terug over het geschreven, alleen, maar dan aan de andere kant bij het zogenaamde ‘Turtle cliff’. Hier kun je dus zoals de naam al laat raden, schildpaden zien als je geluk hebt.


Deze eerste dag werd eigenlijk nog bar weinig van ons verwacht, de uitrusting werd geheel voor ons geprepareerd en voor we het wisten hadden we een wetsuite, loodgordel en een complete uitrusting op onze rug. Vinnen uitzoeken, brilletje op en het water in. Eerst een tijdje op het wateroppervlak gedobberd met het gezicht onderwater, om te wennen aan het adem halen door zo’n slang. Het is toch ff raad, zo’n ding in je mond waar je dan aan moet zuigen.

Na deze horde te hebben genomen werden we door BJ een voor een mee naar beneden genomen, en gingen we een tijdje met ze allen op de bodem zitten, waar dan later de skills zouden worden uitgevoerd. Nu was ik natuurlijk best opgewonden van het feit dat ik op de bodem van de zee adem aan het halen was, en als ik ergens van onder de indruk ben wil ik dat het liefst gelijk aan iemand vertellen. Mensen zat daar op de bodem, maar praten gaat natuurlijk wel een beetje lastig, en das toch jammer.

De skills die de eerste dag op het programma staan zijn het in en uit doen van het mondstuk, de bril ontdoen van water en wat handgebaren maken naar je buddy. Na dit allemaal goed te hebben volbracht werden we aan de arm van de instructeur nog even een stukje meegenomen voor een eerste aanvaring met de gewichtloosheid. Allemaal nog niet echt spectaculair dus. Maar de kop was er af, en ik kon al niet meer wachten op de volgende keer dat we weer kopje onder zouden gaan.

De tweede zondag dat duiken op het programma stond, was ik niet in al te beste doen. Het was die week koud (22◦, brrr) geweest en ik had het weekendje KL ook nog behoorlijk in de benen. Daarnaast had ik niet veel slaap achter de rug, kortom geen optimale voorbereiding met verstrekkende gevolgen, wat later die dag wel zou blijken. De duikinstructeur deze keer was Roland, een Duitser. Het vervelende van Duitsers is dat het engels dat ze uitkramen er over het algemeen zo beroert uitkomt. Dus veel van de uitleg die hij gaf was dus lastig te volgen. Omdat ik graag mag geloven dat het vaak aan dingen in mijn omgeving ligt als er eens wat mis gaat, zal ik Roland de schuld maar geven, want ik ging niet geheel ontspannen naar beneden voor de eerste duik van die dag.

Ook mijn concentratie bij de oefeningen was niet optimaal, dus als ik onder water werd aangewezen om wat te doen, had ik een beetje het gevoel dat ik vroeger op de lagere school wel eens had tijdens het klassikaal lezen. Je weet wel, iedereen leest een stukkie voor en dan op het moment dat je net in een onschuldig dutje valt, wordt je aangewezen om het lezen over te nemen, en dan weet je dus niet waar je moet zijn.
Het ging dus allemaal niet echt lekker, en toen ik het mondstuk uit moest doen en deze dan weer moest terugvinden vanaf de aansluiting aan de tank, vond ik het nodig om even wat water in te ademen. Het is bij het duiken namelijk verboden je adem in te houden, dus het is in of uit ademen. Het lijkt me logisch dat je dus uitademend op het moment dat je je mondstuk uit je mond gooit, maar als je dit (zoals in mijn geval) erg enthousiast, zijn je longen snel leeg en heb je nooit tijd genoeg tijd om je slang terug te vinden en weer rustig een slok lucht naar binnen te nemen. De natuurlijke reactie is dan om toch te gaan ademen, dan maar zonder lucht, en dat zorgt voor een soort ademen met consumptie, en das nooit grappig.

De teneur voor de dag was gezet en toen de instructeur bij wijze van oefening ook nog even de zuurstof toevoer bij me afsloot, was de dag helemaal verpest.
Ook de heerlijke lunch en het even bijkomen op de boot, had me niet helemaal rustig gemaakt. Voor de tweede duik, waarbij voor het eerst moesten ‘hooveren’ en echt gingen zwemmen, verbruikte ik twee keer zoveel zuurstof als de rest, waardoor mijn duik toch zeker 10 minuten eerder ten einde was dan de overige leden. Nee jongens het was niet mijn dag.

Maar ik laat me natuurlijk niet pakken, en zou ze de laatste dag van de cursus wel even laten zien wat ik allemaal kan. En om de boel vast te leggen had ik ook nog een onderwatercamera gekocht. De voorbereiding was optimaal, voldoende slaap en weer een stevig ontbijtje. We waren wat aan de vroege kant, dus we zaten even rustig bij het kantoortje te wachten op de taxi, toen een man van de pensioensgerechtigde leeftijd vroeg of ie bij ons mocht komen te zitten. En ik weet niet of jullie ook wel eens hebben dat je wat zegt, en op het moment dat je het jezelf hoort zeggen denkt: Dat was niet zo slim!!! Nou dit was nu dus behoorlijk het geval, de man was namelijk een Franstalige Belg, met als beroep ambtenaar. Hij rookte de ene na de andere sigaret, droeg witten sokken in bruine schoenen, maar het ergste van alles was nog dat ie enorme praatjes had.
Nou wil ik natuurlijk niet overkomen als iemand die een hekel heeft aan mensen met praatjes, integendeel, dat vindt ik geweldig. Maar het moeten natuurlijk wel leuke praatjes zijn, en het mag duidelijk zijn dit bij deze man niet het geval was.
Toen begon ie als klap op de vuurpijl ook nog eens te zeuren over de kosten van de duiktrip en legde tot drie keer toe te weinig geld neer, er met veel bombare bij vertellend ‘ Dat is typisch Nederlands he, te weinig betalen!!,. Voor mij was de maat nu toch echt vol en het punt bereikt van totale negeratie (negeren van een persoon, voorwerp, situatie of voorval).

Het bleek dat we gelukkig de duik apart van deze man zouden doen, dus we zouden in ieder geval onder water geen last van hem hebben.
Nadat we bij de eerste duik van die dag de lijst met ‘skills’ hadden afgerond, konden we de tweede duik gewoon lekker vrij zwemmen. De euforie werd al snel ingedamd, want deze duik bleek ook onze Belgische vriend mee te gaan. Nu is mijn oordeel over mensen in eerste instantie wel eens vaker negatief , en blijkt later die de persoon in kwestie eigenlijk best een leuke persoon is. Met andere woorden mischien zou het toch nog allemaal meevallen.

NOU NEE DUS, aan het oppervlakte deed de man al alles verkeerd, en moesten we al op hem wachten en onder water zou het allemaal nog veel erger worden. In principe was het een prachtige duik want we hoefden niet zo diep (dus konden lang onder blijven) en we gingen langs het koraal zwemmen. Na een tijdje zwemmen maakte de ‘divemaster’ ons attent op een grote vis die in een grot lag, dus we zouden dit om de beurt even van dicht bij gaan bekijken. Martin zat dus rustig te kijken en ik bleef op een beetje afstand wachten tot het mijn beurt was om dichterbij te komen. Het zal jullie niets verbazen dat onze Belgische vriend het natuurlijk niet op kon brengen om zijn beurtje te wachten en hij daalde af boven op martin en beukte hem zo omver, daarmee een blok koraal meenemend in de val. Kijk dan ben je dus gewoon een eikel!!
Maar goed we hebben het overleefd en het enige wat we na deze duik nog moesten doen was een aantal quizzen en ons examen en het PADI open water papiertje zou binnen zijn. Dat stelt normaal niet zoveel voor, ware het niet dat er inmiddels een stevig briesje over de Golf was komen te waaien, waardoor de golven toch wel onaangename hoogten begonnen te bereiken en dit het concentratie vermogen tot en minimum deed afzakken.

Nu is mijn ervaring met de Thai tot dusver dat ze een verantwoordelijkheidsgevoel hebben, wat in Nederland toch als onvolwassen beschouwd wordt, dus ik zat niet geheel lekker. Dit werd nog erger toen de ‘’chauffeur’’ (het roer van het schip was van een oude vrachtwagen) de boot even parallel aan de golven liet varen, waardoor ik toch even een beetje misselijk werd en zodoende de test tot in de haven links liet liggen.

Weer aan wal had ik toch nog zeker een kwartiertje nodig om te herstellen van de terugreis, maar toen kon toch eindelijk het eindexamen beginnen. Dit ging natuurlijk, van een leien dakje, en nog geen uur later had ik het voorlopige bewijs van duikbekwaamheid op zak, en werden de mogelijkheden tot vervolgstudie besproken. Het is de bedoeling om in ieder geval de ‘advanced course’ in februari te gaan volbrengen, dan is het namelijk weer wat warmer. Dus samengevat zijn de eerste ervaringen met de wereld van stilte en gewichtloosheid goed verlopen en komt hier dus ook zeker een gevolg op.

Als ik het verhaal teruglees is het toch weer een hele pil geworden, ik zal de volgende keer proberen om mijn belevenissen wat compacter op te schrijven. Nu rest mij alleen nog het volgende:

Prettige kerstdagen & tot ziens in 2006!!!!

(p.s: foto’s van het duiken zijn toegevoegd!!!)